Edip Cansever, çocukluğu gökyüzüne benzetmiş. Ve eklemiş: "Çünkü hiçbir yere gitmez. Asla kaybolmaz."
İnsanın çocukluğu gökyüzü gibiydi. Başımızı kaldırdığımızda ilk gökyüzünü görürdük, insan da ne zaman ruhunun en kuytularına bakmaya karar verse ilk çocukluğunu görmez miydi? Aslında her birimiz, çocukluğumuzda kaderimiz tarafından elimize verilen kalemle boyardık gökyüzümüzü. Mavi, beyaz, gri ya da siyah... Kocaman insanlar olduğumuzda hâlâ hayata o renklerle bakacağımızı bilmeden kendi ellerimizle şekillendirirdik hayatımızı ve dünyamızı.
Sayfa 49
Ruhumuz ne renk acaba (;
Beyaz, sarı, kırmızı,mavi, lacivert,pembe,siyah,mor,eflatun,gri,yeşil,kahve ve turuncu…
“Dünyada on üç çeşit ruh var. Her ruhun da bir rengi…
Sayfa 237Kitabı okudu
"Aynı anda hem üzülmem hem de mutlu olmam mümkün mü? Şimdi burada olsan tabii ki mümkün derdin. Hiçbir şeyin sadece siyah ya da beyaz olmadığını söylerdin. Aslında çoğu şeyin gri olduğunu ve grinin bir sürü tonu olduğunu söylerdin."
Sayfa 6Kitabı okudu
Belki de söz konusu acı olduğunda yanlış veya doğru, siyah veya beyaz yoktu, binlerce tonda gri ve kendimizi sorumlu tuttuğumuz şeyler vardı.
Sayfa 109Kitabı okudu
..insanları yaşayışlarına bakarak, kolay kolay siyah ile beyaz gibi kesin alanlara ayırıp, haklarında inançlı yahut inançsız diye bir hüküm veremezsin. Çünkü siyah ve beyaz arasında oldukça geniş, gri bir alan da vardır..
..insanların çoğu, yaşamlarının büyük bir kısmını bu gri alanda sürdürürler..
Sayfa 11Kitabı okudu
Renklerden Moru alıntılar
(1)
Kimi kadınların sırtlarında çocukları vardı ne kadar yorgun olsalar da şarkı söylüyorlardı Celie! Bizim oralarda yaptığımız gibi tıpkı. Yorgun insanlar neden şarkı söyler, diye sordum Corrine'e. Başka bir şey yapamayacak kadar yorgun oldukları için, dedi.
(2)
İsa olmak da zordu, dedi Shug. Ama o bir yolunu buldu. Unutma bunu.
Sayfa 1 - Doğan Kitap - Renklerden Moru
Sadece, birlikte gülebildiğimiz, dünyanın siyah, beyaz ve gri değil rengarenk olduğu günlere dönebilmemizi umut ediyorum..
“İnsanın çocukluğu gökyüzü gibiydi. Başımızı kaldırdığımızda ilk gökyüzünü görürdür. İnsan da ne zaman ruhun en kuytularına bakmaya karar verse ilk çocukluğunu görmez miydi? Aslında her birimiz, çocukluğumuzda kaderimiz tarafından elimize verilen kalemle boyardık gökyüzümüzü. Mavi, beyaz, gri ya da siyah… Kocaman insanlar olduğumuzda hala hayata o renklerle bakacağımızı bilmeden kendi ellerimizle şekillendirirdik hayatımızı ve dünyamızı.”
Sayfa 49 - Ephesus Yayınları
İnsanın çocukluğu gökyüzü gibiydi. Başımızı kaldırdığımızda ilk gökyüzünü görürdük. İnsan da her zaman ruhunun en kuytularına bakmaya karar verse ilk çocukluğunu görmez miydi? Aslında her birimiz, çocukluğumuzda kaderimiz tarafından elimize verilen kalemle boyardık gökyüzümüzü. Mavi, beyaz, gri ya da siyah... Kocaman insanlar olduğumuzda hâlâ hayata o renklerle bakacağımızı bilmeden kendi ellerimizle şekillendirirdik hayatımızı ve dünyamızı.
“Aynı anda hem üzülmem hem de mutlu olmam mümkün mü? Şimdi burada olsan tabii ki mümkün derdin. Hiçbir şeyin sadece siyah ya da beyaz olmadığını söylerdin. Aslında çoğu şeyin gri olduğunu ve grinin bir sürü tonu olduğunu söylerdin.”
Sayfa 6Kitabı okudu